Nauczyciele. Moje osobiste historie

    Jeszcze przed wojną zawód nauczyciela wiązał się z ogromnym prestiżem i społecznym szacunkiem. Ustrój komunistyczny „zgubił” sporą część autorytetu tej profesji, natomiast czasy współczesne przyniosły jej całkowitą degradację. Dzisiaj nauczyciel traktowany jest – niestety –  jak wyrobnik. Czy winny jest tylko przestarzały system? Nie sądzę. Ze studiów (dwie dekady temu) pamiętam koleżanki z roku, które wprost mówiły: –

Były nas cztery

  Lata szkoły średniej, to był dla mnie ważny czas. Nie ze względu na naukę, czy kontakt z nauczycielami, którzy – w większości – nie potrafili dotrzeć do młodych, emocjonalnych umysłów i serc. Ludzie ci bezrefleksyjnie stawiali się na cokole „nauczycielskiej wyższości”, co zwiększało dystans między nimi – „profesorami”, a nami – uczniami. Brak choćby nikłego zrozumienia naszej „młodzieńczej beztroski”,

Nienawiść ma ludzką twarz

    Czasami mam wrażenie, że widzę kątem oka nienawiść. Ma ludzką postać i tysiące twarzy. Twarzy, które tak często widuję w mediach społecznościowych. Noszą je ludzie, którzy z własnej,  nieprzymuszonej woli, skutkiem decyzji, obdarzają nienawiścią drugiego człowieka.  Nie jesteśmy specjalnie nowatorscy w tym zakresie. Nienawiść, jako uczucie właściwe tylko ludziom, od zawsze zbiera krwawe plony. Wystarczy przypomnieć sobie historie

Magia życia

  Już za chwilę, mgnienie oka, wskazówka mojego życiowego zegara przeskoczy kolejny rok. Grudzień to dla mnie szczególny czas. To wtedy nasila się moja skłonność do słodko – gorzkiej melancholii. Kim jestem? Czego pragnę w życiu? Czy jestem spełniona? Czy starczy mi czasu na to, co ważne? Czy potrafię być szczęśliwa? Czym jest szczęście? Czym jest dobro i zło? Ech,